Wywiad z anorektyczką

Nasza czytelniczka będzie dla was pisała co tydzień interesujące artykuły.
Dzisiaj będzie to "Wywiad z anorektyczką". Mam nadzieję że wam się spodoba.

Wywiad z anorektyczką.

Anoreksja, jak Wam wiadomo, jest jadłowstrętem psychicznym, na który najbardziej narażone są nastolatki w wieku czternaście, osiemnaście lat. Wpadają w nią osoby zakompleksione, nie mogące znaleźć sobie miejsca. Takie, dla których znaczenie ma wyłącznie wygląd, płaski brzuch, zgrabne uda. Prawda jest jednak oczywista: to tylko złudzenia. Anoreksja w żadnym stopniu nie wpływa na uatrakcyjnienie ciała kobiety.

Osoba przeprowadzająca wywiad: Monika Ś.
Osoba udzielająca odpowiedzi: Magdalena G.

- Jak wpadłaś w anoreksję?
- Zaczęło się od kompleksów. Chciałam schudnąć, a nie wyglądać jak szczur, którego boją się ludzie. Rodzina powtarzała mi, że nigdy nie byłam gruba. Miałam na celu zrzucenie trzech kilogramów w ciągu dwóch tygodni, by mieć lekką niedowagę. Jednak za każdym razem, gdy coś jadłam, brzuch splatał mi figle. Musiałam się dostosować. Wybrałam niejedzenie, w pewnej chwili ograniczyło się to do pięciuset kalorii dziennie. Miałam wówczas szesnaście lat, sto siedemdziesiąt centymetrów wzrostu, i ważyłam sześćdziesiąt kilogramów. Po pewnym czasie moja waga spadła do niecałych pięćdziesięciu dwóch. Nawet nic sobie z tego nie robiłam. Uważałam, że to jeszcze dużo. Że gdy będę ważyła czterdzieści siedem, zacznę jeść po tysiąc pięćset kalorii. Ale nie przyszło mi to łatwo. Jedzenie odkładało się w moim żołądku, przez co tyłam. I znów wybrałam głodówkę.
- Kiedy zaczęłaś zdawać sobie sprawę, że nie odżywiasz się zdrowo?
- Wiedziałam to od początku. Byłam bardzo dobra z biologii, uczyłam się o anoreksji i bulimii. Jednak odebrałam to bardziej poważnie po pierwszej wizycie w szpitalu. Lekarz powiedział mi, że mogę umrzeć.
- Pomogło?
- Przez pierwsze kilka tygodni. Później wpadłam w to znowu. Nagłe przybranie na wadze doprowadziło do jeszcze większych kompleksów. Przeczyszczałam się. Miałam podbite oczy, byłam blada i zmęczona. Nie widziałam w niczym sensu. Nie potrafiłam niczym się cieszyć. Wyglądałam potwornie. Wystające kości policzkowe, żebra. Moje piersi zmalały. Spóźniała mi się miesiączka. Z czasem zaczęła znikać.
- Czy zmieniło to coś w tobie?
- Instynktownie zaczęłam kupować większe ubrania, by zasłonić kształty. Nie potrafiłam, nie zmusiłam się, nie zdołałam przytyć. Nie miałam wystarczająco wyrobionej siły woli, niczego. Moja babcia obawiała się, że wpadnę w anemię. Przez kilka miesięcy karmiono mnie przez rurkę. Kiedy uznano, że to wystarczająco dobry początek, wyciągnięto mnie ze szpitala. Widząc siebie w lustrze, przeżywałam katusze. Moja psychika nie wytrzymywała. Zaczęłam się ciąć, przeszywałam sobie nitką dłonie, zrobiłam tatuaże. Miewałam sny straszniejsze od koszmarów.
- A co z pasją? Ponoć interesowałaś się sportem?
- Tak, dokładnie piłką nożną. Zrezygnowałam z tego, bo nie miałam siły na ćwiczenia. Na wychowaniu fizycznym przewracałam się, mdlałam. Na zakończenie pierwszej liceum z wychowania fizycznego wystarczyła mi trójka.
- Zamierzasz z tym skończyć?
- Owszem. Chodzę na terapię. Nadal uważam na to, co jem, dietetycy powoli nakłaniają mnie do jedzenia tysiąca, tysiąca pięćset kalorii dziennie. Piję bardzo dużo przegotowanej wody. Na śniadanie zjadam błonnik, a dokładnie musli z płatkami wielozbożowymi. Przed obiadem zjadam porcję owoców, na obiad rybę zamiast mięsa. Nie jem słodyczy. Kolację zjadam przed piątą godziną, co staram się zmienić. Przed kolacją porcję owoców, po niej bakalie.
- Wspominałaś, że przed chorobą trenowałaś piłkę nożną. Zamierzasz do niej wrócić?
- Z czasem. Bardzo chcę, jednak nadal z trudem chodzę. Odchudzałam się niemal pół roku, głodziłam średnio co tydzień. Nie wiem, co ciągnęło mnie w tę stronę. Ale każdemu tego odradzam.
- Bardzo dziękuję za wywiad.
- Dzięki.


Jak widzicie, choroba z czasem staje się nieuleczalna. Doprowadza do anemii, nawet bulimii. Anorektyczki muszą przybierać na wadze stopniowo. Jeśli należysz do grupy tych dziewczyn, idź na terapię. Nagłe wpychanie w siebie batonów niczego tu nie da. Po chwili wpadniesz w bulimię, a później znów w anoreksję.

Coś ode mnie: Prosiłam Gabrielę o bycie redaktorką, ale odmówiła. Zaproponowała mi pisanie raz na tydzień artykułu, jeżeli sprawdzę się w tym dobrze. Powiem szczerze, że nie liczyłam nawet na taki gest z jej strony. Bowiem dziennikarstwo pasjonowało mnie od dzieciństwa, literatura także. Nie chcę sławy i nie czuję się lepsza przez to, że do Was piszę. Szczerze mówiąc, czuję się mniej wartościowa od Was wszystkich osobno. Ja naprawdę darzę Was wielką, wielką sympatią. Mam nadzieję, że okażecie się takie same wobec mnie. To mój początek, nad tym artykułem pracowałam zaledwie kilka chwil. Następny zajmie mi trochę więcej czasu. Prawdopodobnie będzie dotyczył mody, oszustw na stardoll lub życia codziennego, miłości, przyjaźni. Jeszcze nie wiem, niczego nie chcę zdradzać. Mam nadzieję, że od jakiejś chwili polubicie mój styl pisania. Staram się do Was nawiązać, zachować jakiś kontakt z Wami. Na co dzień jestem nieśmiała, ale kocham zawierać nowe przyjaźnie.

Jeśli chciałybyście poprosić mnie o pomoc, poradę czy cokolwiek, piszcie. Jeżeli znajdę czas między nauką, na pewno Wam pomogę. Mogę pomóc w stworzeniu artykułu lub podzielić się z Wami jakimś pomysłem na opowiadanie z polskiego, charakterystykę, list. Ja uwielbiam literaturę, piszę z wielką przyjemnością. Nawet nie wiecie, jaką radość daje mi ta notka.


Bardzo, bardzo dziękuję za szansę, i pozdrawiam.
Amanda-95 ♥