Zwycięska praca konkursowa - "Żegnamy lato, witamy jesień"

W minionym poście z wynikami konkursu zostałam poproszona o dodanie zwycięskiej pracy w poście. Jako że nie miałam (przyznaje się) pomysłu na post "Talenty" postanowiłam, że w dzisiejszy czwartek będzie trochę inaczej. Mam nadzieję, że post przeczytacie z miłą chęcią i pozwoli oderwać się Wam od naszej rzeczywistości, czyli szkoły. 

Decydując się na wakacyjną włóczęgę miałam poznać życie bitników. Wylądowałam więc w tęczowym San Francisco szukając okazji, by złapać podwózkę gdziekolwiek na południe. A może do Meksyku, do murzyńskich kobiet, o tak, tak, czerwone palące słońce. W biurze podróży facet ubrany w beżowy szalik, w wełniany czarny płaszcz jak polaczek, zbierał kompanię do swojego ognistego Cadillaca Eldorado w krzykach samotności zmierzającego do Phoenix. Przetarte jeansy skrywały dolary na zrzutkę na paliwo. Jechaliśmy w trójkę- ja, Polaczek, młody, podziemny hipster z NY. Mieliśmy prowadzić na zmianę. Gdy za kierownicą usiadł nowojorczyk, z jego ust popłynęły nuty jazzu nakręcając całą machinę, przyspieszając, jechał jak wariat po pustkowiach Ameryki, opony skowyczyły nakręcając młodzież, jak tragiczny bączek trzymany w rękach największego dziecka Wszechświata zwanego Bogiem. 

Cały dzień, noc w drodze. Pragnęłam jechać jak grecki, hipsterski młodzieniec, szosa prosta, tylko myśli poplątane. Zmartwienie, wszędzie szarzejące szarości. Otwórzcie okna, dachy, niech ten dym zniknie, dajcie przewietrzyć głowy ludzkości. 
Wysiadamy na zwierzęcych ulicach Phoenix, cadillac odjeżdża zostawiając za sobą dwójkę młodzików w podartych jeansach. I żegnam się z aniołem z NY. Sięgam głębiej do kieszeni, kilka wymiętych banknotów przeznaczonych na bilet do Meksyku. Szary autobus skąpany w różowo-fioletowym słońcu miasta. Zieleń zmieniająca odcienie, kaktusy stojące na baczność. Zapach kawy i starych czasopism w powietrzu. W autobusie siedzi młoda meksykaneczka ze śpiącym dzieckiem na kolanach wyglądającym, jak hipster z Nowego Jorku, ma ten sam płomień. Ciemne oczy wpatrzone w teraz spokojną buzię chłopca. I siadam obok niej uśmiechając się, a ona ogarnia mnie magicznym wzrokiem, bo tylko Meksykanki mają ten czar w oczach i chcesz w nim tonąć, tonąć i nie wynurzać się. "Mary Lou" mówi. Wcale niemeksykańskie imię, pewnie jej ojciec był Amerykaninem, a jej matka, rozwódka, z którą została, wychowywała ją w duchu należącym do czerwonych piaszczystych ziem. I jedno słowo, już jesteśmy łyse przed sobą, z braku określonego celu, jadę z tą czarnoskórą dziewczyną i murzyńskim dzieckiem trzymanym na jej rękach. Przekraczając granicę Meksyku pragnę krzyczeć, bo ogarnia mnie ten szał, starcy w kapeluszach, dzieci i ich czerwone twarze. Wysiadamy przy jej domu, chałupa z drewna, prawie, jak stare czynszówki z Chicago. I wchodzimy, tam gromadka dzieci, Mary-Lou odkłada małego hipstera, pozostałe się nim zajmują i przyszedł czas na rozmowy, dlatego mówimy i milczymy odkrywając tajemnice najbardziej poplątanych i prostych umysłów.  

Autorem tekstu jest  DaisyShey

Chcielibyście więcej takich konkursów? Kto według Was powinien się pojawić za tydzień w "Talentach? Może redaktorzy... Kto wie..

Życzę Wam udanego weekendu.