Cynamonowe przemyślenia przy malinowej herbacie

Artykuł napisany przez czytelniczkę bloga :)

 Jesień jest trochę jak młoda dziewczyna. Bywa kolorowa i wesoła, dodaje otoczeniu mnóstwo pozytywnej energii i pozwala odkryć nowe, interesujące strony życia. Taka jesień przynosi ulgę po upalnym i intensywnym lecie, wzmaga poczucie wolności i wyzwala w nas spontaniczność oraz nieskrępowaną niczym radość. Ale tak jak każda nastolatka ma drugą stronę – zamyśloną, rozmarzoną i lekko przygaszoną, to i tak samo ta właśnie pora roku: bywa mglista, szara, tajemnicza i bardzo nastrojowa... 
 Gdy lodowaty wiatr strąca ostatnie kolorowe liście z drzew, radosne dotychczas słońce szarzeje przykryte gęstą mgłą a pierwsze przymrozki zostawiają rano białe ślady – to znak, że panowanie nad światem przejmuje ta niezwykła, zaskakująca jesienna pora. Mnie niemal zawsze nastraja ona do owinięcia się mięciutkim kocykiem, zrobienia sobie herbaty malinowej, zapalenia cynamonowej lub waniliowej świeczki, oraz sięgnięcia po sztalugi i farby, albo po ulubioną książkę. W konsekwencji zazwyczaj nie robię nic, tylko zastygam przy oknie z kubkiem w ręku i oddaje się najpiękniejszym marzeniom. Podróżuje wtedy bez końca po dalekich, egzotycznych krainach, zakochuje się i łamie serca największym przystojniakom, jestem bardzo bogata i wydaje kosmiczne sumy na najbardziej wyszukane towary, spotykam wszystkich idoli po kolei, albo staje się sławniejsza i bardziej podziwiana od nich. Gdy herbata już wystyga, a na dworze zapada spokojnie zmrok, moje myśli fruną jeszcze dalej, jeszcze wyżej: znajduję na ulicy pelerynę niewidkę, potrafię czytać w myślach, albo też umiem zatrzymywać czas, a może wsiadam nagle w wehikuł czasu i znów mam 7 lat?
 I same przyznajcie, czy to nie magia? Wystarczyło że temperatura na dworze spadła o kilka stopni, a zmrok zapada o godzinkę wcześniej, a każda z nas odkrywa nowe światy, goni nowe marzenia, traci poczucie czasu wędrując bez końca po nikomu niedostępnych zakamarkach naszej wyobraźni. W magiczny sposób zamiast chłodnego, jesiennego powiewu odczuwamy nagle rozkoszne dreszczyki i fruwające motylki w brzuchu. 
 I oby jak najwięcej, najbardziej szalonych, złotych, roześmianych marzeń! To nasz skarb, nasza mała słodka tajemnica, kolejny powód, by puścić samej sobie do lustra wesołe oczko. Nikt przecież nie wie, gdzie, z kim i po co przed chwilą byliśmy i co robiliśmy – bo to przecież tylko nasze cynamonowe marzenia!