Artykuł :)

Więc tak jak obiecałam ostatnio, dodaję kolejny artykuł mojego autorstwa, zapraszam :)

„Nie potrafię inaczej
w środku ciała
jest kot wygięty pragnieniem
wołający o człowiecze ręce

Uspokajam go słowami
kłamię
o prawdziwych kolorach i dźwiękach

Wbija okrągłe oczy
w pustą ścianę
nie wierzy
przeciąga się
prostuje palce

Nie wierzy w nic
i nagle
wszystkie zgięte paznokcie
wbija we mnie głuchy ślepy kot”

-Halina Poświatowska

  Ósmy marca, 2008 rok, ten... może szczęśliwy dzień? Strach nadchodzący do mnie ze wszystkich stron. Białe bez wyrazu ściany.
Głos, który doszedł do mnie dopiero po chwili:
-Następny-powiedział bez uczucia jeden z lekarzy, jakby czyjś najważniejszy zmysł był tylko codziennym, monotonnym obowiązkiem.
Moja kochana mama. Zawsze jest ze mną. Weszłyśmy do środka. Ręce drżałymi jak nigdy dotąd. Wysoki, ubrany na biało człowiek widział przed
sobą tylko małą, wystraszoną, ośmioletnią dziewczynkę. Wyglądał jakbym była codziennością. Czy powodem było stałe wykonywanie tego zawodu,
czy może po prostu typ człowieka? Nie wiem. Jest wiele pytań, na które po dziś dzień nie znalazłam racjonalnej odpowiedzi.
-Nie obudził się-wykrzyknęła pielęgniarka z sąsiedniej sali.
Kto? Ten... pięcioletni chłopiec... Tak...
-Mamusiu...-zaczęłam niepewnym szeptem.
Nie pozwoliła mi wydobyć z siebie następnego słowa. Przytuliła mnie tylko mocno, jakby...
 Od tego momentu nie wiedziałam i nie chciałam znać odpowiedzi na to, co ze mną się dzieje i być może stanie. Serce waliło mi niczym potężny
piorun.
-Wanda Ot... ach tak, kolejny zez, rozumiem. Usiądź tu, teraz po prostu na moment zaśniesz-oznajmił lekarz, spoglądając kątem oka w jakieś
papiery.
-Przyśni ci się mały kotek, z różowym noskiem i puszystym ogonkiem-dokończyła mama złowrogo patrząc na lekarza. Pamiętam- to były
dokładnie te słowa.
Tak jak obiecała-zasnęłam.
  Obudziłam się z bólem, którego właściwie nie potrafię we wszelaki sposób opisać. Ogromny gazik uciskał prawie trzydzieści
szwów, znajdujących się w moim oku. Siedziała obok mnie. Moja mama.
  Każdy pomyśli:„Okropne przeżycie, nie do pomyślenia!” Nie. Ten dzień nauczył mbie doceniać inne zmysły, używać ich w szerszej skali.
Doceniać.
  Wraz ze zniecierpliwionym, oczekującym już ojcem zaprowadziłamnie do zawsze mile wspominanego samochodu, Wakacje, podróże, czy nawet
„wyprawa” do parku. Oprócz pozytywnych odczuć, są również negatywne, a może nawet ich przewaga. Wtedy zmieniłam nastawianie do wielu, bardzo
wielu rzeczy.
  Położyłam głowę na matczynych kolanach. Ostatnimi chwilami, które zapamiętałam, to... najmilsze chwile. Jej uśmiech i niewielka łza spływająca
 po jej policzku.
  „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu.”
-Antoine de Saint-Exupéry