Poranny raport z mrowiska - artykuł czytelniczki bloga

 Codzienny rytuał: Budzik niemiłosiernie wygrywający pobudkę, szybko pod prysznic, międzyczasie kawa, dobór stroju, suszenie włosów, podkład, trochę cienia i tuszu, pomadka, wykopanie pasujących butów, telefon i drugie śniadanie do torebki/plecaka i pędzimy! Nerwowe zerknięcia na zegarek, modlitwy by autobus jednak się spóźnił a dzięki temu my zdążyłybyśmy jeszcze do niego wsiąść. Wokół nas pełno ludzi w podobnej sytuacji: pan z teczką wykrzykuje do telefonu mnóstwo ekonomicznych danych, pani w ślicznych kozakach nerwowo usiłuje napisać sms - a, nieco dalej chłopak w ubłoconych butach opowiada koledze żującemu gumę o kolejnym niedostatecznym z matmy. Szarobure miasto przypomina ruchliwe mrowisko: wszyscy gdzieś się śpieszą, chaotycznie pędzą w różnych kierunkach, nie spoglądając przy tym na siebie i nie zwracając uwagi na otaczający świat.
 Brzmi znajomo? Może wasz poranek różni się nieco od tego opisanego wyżej, może spotykacie innych ludzi, może wykonujecie nieco inne czynności w różnej kolejności. Ale czy zdarzyło się wam kiedyś pośród tej porannej gonitwy tak po prostu zatrzymać się? Spojrzeć na „swoje mrowisko” zupełnie innymi oczami? Nagle okazuje się, że jesienne słoneczko nieśmiało uśmiecha się do nas zza chmury, z drzewa rosnącego na skraju parku bacznie obserwuje nas wiewiórka, a na rękawie naszego płaszcza właśnie wylądowała biedronka. Teraz bierzemy głęboki oddech – same spaliny i miejskie paskudztwa? Hmmm, a może piękny zapach perfum pani, która nas minęła, aromat świeżo pieczonych bułeczek z piekarni albo nuta zapachowa cudownej kawy wydobywająca się z kubka pana stojącego obok nas? A teraz już ostatni test: zamknijmy oczy i posłuchajmy „naszego mrowiska”. Samochody, autobusy, tramwaje, nerwowe rozmowy? Ale może przez ten męczący szum przebija jednak coś miłego? Po lewo w wózeczku rozkosznie śmieje się jakiś bobas, podmuch wiatru lekko zaszeleścił kolorowymi już liśćmi, a czyjaś dzwoniąca komórka niespodziewanie zaczęła wygrywać naszą ulubioną piosenkę.
 Tak, doskonale wiem, że to niemal nierealnie. Z samego rana nie mamy siły na żadne testy i marzymy wyłącznie o ponownym zatopieniu się w miękkich poduszkach i przykryciu cieplutką kołderką. Wiem, że o tej porze z równowagi na cały dzień potrafi wyprowadzić nawet szczekający pies czy zacinający się parasol.
 Ale spróbujmy podejść do tego racjonalnie: Jakim prawem głupi zegarek i bezlitośnie płynący czas ma psuć nam humor? Przecież to nie nasz wynalazek, żeby wstawać o tak wczesnej porze i stawać twarzą w twarz z ponurym „mrowiskiem”. I tak jesteśmy dzielne, że nie buntujemy się, że pomimo tak nieludzkiej pory pamiętamy o zabraniu kanapek czy pomalowaniu ust. Na pewno każda z was może sama sobie pogratulować jakiegoś porannego małego sukcesu. A wtedy nawet w najbardziej szary poranek znajdziemy powód do szerokiego uśmiechu!